Als Michael Ignatieff een kooruitvoering van het religieuze boek Psalmen bijwoont, wordt hij diep geroerd. Hij vraagt zich in dit boek af wat ons in de 21ste eeuw nog troost kan brengen. Het geloof in een hiernamaals is verdwenen, kerken en synagogen zijn leeg gelopen. Traditionele rouwriten die menselijk leed en verdriet in een kosmisch plan plaatsten, zijn verdwenen. Bij filosofen, schrijvers en kunstenaars zoekt hij naar woorden die troosten bij ondraaglijk verlies of littekens die nooit helemaal genezen. Met veel bewondering leest en bespreekt hij het werk en leven van de rechtsgeleerde en stoïcijn Cicero, de staatsman Boëthius, verdiept zich in dat van de scepticus Hume en de profetische sociaal wetenschapper Max Weber, met een onroerende epiloog als afsluiting. Zijn conclusie is dat troost uiteindelijk niet van filosofische doctrines komt, maar van het voorbeeld dat concrete individuen met hun aandacht en toewijding hebben gegeven. Een mooi, wijs boek, uitstekend vertaald en in tijden van corona warm aanbevolen.