De Belgische ik-verteller van dit autobiografisch verhaal wordt opgeroepen om samen met elf andere onbekenden deel uit te maken van een volksjury die een oordeel moet uitspreken over een pas volwassen geworden dader van een roofoverval met dodelijke afloop. Hij staat stil bij de geschiedenis van het fenomeen volksjury en bij de rol van het imposante Brusselse Justitiepaleis, maar hoofdzakelijk reflecteert hij over het gevangeniswezen. Is de huidige manier van straffen wel effectief en is het gevangenisconcept an sich niet een verouderde manier van omgaan met daders? Hij spreekt met mensen uit alle rangen en standen die zich aan een van de twee kanten van een misdrijf bevinden. Peter Vermeersch, auteur en docent, verwoordt in een heel persoonlijk relaas wat zowel professionelen als leken denken over de hedendaagse rechtspraak. Het is een nergens aanmatigend of belerend pleidooi voor herstelrecht: gesprekken tussen daders en nabestaanden van de slachtoffers. Een zeer vlot lezend non-fictieverhaal dat de lezer doet nadenken over een ethisch en filosofisch probleem. Verberg tekst